Annemin ilk ölüm yıldönümünün yaklaşmasından olsa gerek, bu aralar okuluma gitmiyorum, arkadaşlarıma ters davranıyorum, ağabeyim ve babamla konuşmuyorum; hatta evden dışarı adım atmıyorum. Daha da önemlisi, beni hayata bağlayan tek şey olan kız arkadaşımı da sürekli aramasından dolayı çok tersledim ve kırdım. Şimdi çok üzgün ve pişmanım. Ama bir yandan da bana anlayış göstermesini bekliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Takdiri ilahi yaşadığın çok zor Allah sabır versin ama unutma abin ve baban da aynı acıyı yaşıyor bir de sen böyle davranıp onları daha fazla üzme paylaştıkça bölünür acılar sevdiklerinle atlatmaya çalışacaksın bu zor günleri....
