Annemin ilk ölüm yıldönümünün yaklaşmasından olsa gerek, bu aralar okuluma gitmiyorum, arkadaşlarıma ters davranıyorum, ağabeyim ve babamla konuşmuyorum; hatta evden dışarı adım atmıyorum. Daha da önemlisi, beni hayata bağlayan tek şey olan kız arkadaşımı da sürekli aramasından dolayı çok tersledim ve kırdım. Şimdi çok üzgün ve pişmanım. Ama bir yandan da bana anlayış göstermesini bekliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
eğer burada anlatılan senin direkt hayatınla ilgili bir durumsa , öncelikle başın sağolsun diyorum. ben de geçen aralık yakın bir akrabamı kaybettim , senin kadar yakın değil ama hala etkisindeyim. uzun süre hayatın amacını ve neden yaşadığımızı sorguladım. hala da sorguluyorum. metin ol , güçlü ol kardeşim. annen seni perişan görmesin.okuluna devam et. çalışmak çoğu şeyi unutturuyor.