Annemin ilk ölüm yıldönümünün yaklaşmasından olsa gerek, bu aralar okuluma gitmiyorum, arkadaşlarıma ters davranıyorum, ağabeyim ve babamla konuşmuyorum; hatta evden dışarı adım atmıyorum. Daha da önemlisi, beni hayata bağlayan tek şey olan kız arkadaşımı da sürekli aramasından dolayı çok tersledim ve kırdım. Şimdi çok üzgün ve pişmanım. Ama bir yandan da bana anlayış göstermesini bekliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Hepimiz zaman zaman yaşarız aynı şeyleri. Bir an gelir, taşıyamayacağını sandığın yükler biner omuzlarına. Hiçbir şeyden zevk alamaz olursun. En yakınlarına bile tahammül edemezsin. Ama bu durumda bile seni hayata bağlayan birşey yada birisi mutlaka vardır. Onu da kırarsan, sonunda gerçek yalnızlıkla baş başa kalırsın.
