Çok.Başımı yatağın kenarına çarptığımda kendimi yataktan yere atarak oy benim dertli başım diye , mutfak dolabının kenarına çarptığımda oy ben nedem nerelere gidem diye , ayak serçe parmağımı bir yerlere sıkıştırdığımda yahut çarptığımda vay le le le diye gerçekleştirdiğim oldu bunu.Hatta sayamadım bile.Canım çok mu kıymetliymiş ne?

Vah bana.Çünkü çoğu insan sadece henüz ilkokul çağında minicik bir yavruyken bunları yapıyordu. Benimse o zaman çizdiğim resimlerin vazgeçilmezleri günümüzde çizdiğim resimlerde de etkisini sürdürmekte :D

Bu proje sayesinde sütü sevmeyen çocuklar , sütlerini eve götürüyorlar.Evde yığınlanan sütler bozulmasın diyede tatlı yapılıyor ; misafire , komşuya ikram ediliyor.Nasıl desteklemeyeyim?Faydalanıyorum.

Sadece hatırlamıyorum şıkkını işaretlemek isterken en az 3 şıkkı işaretleme engeline takılıp hatırlıyormuş gibi yaptım.Sanırım küçükken her çocuk gibi biraz uslu biraz da yaramazımdır.Belki birazda şımarık , hafızamı zorlarsam akvaryumlara saçını sokan bir kız olduğumu hatırlayabilirim.Evet evet hatırladım.Öyleydim.

Bunlardan önce başka insanların kendisini yönetmesine müsaade edenler utansa , utanmak kelimesi doğru insanlar üzerinde kullanılmış olur diye düşünüyorum.

Karar doğru , uygulama yanlış.