Annemin ilk ölüm yıldönümünün yaklaşmasından olsa gerek, bu aralar okuluma gitmiyorum, arkadaşlarıma ters davranıyorum, ağabeyim ve babamla konuşmuyorum; hatta evden dışarı adım atmıyorum. Daha da önemlisi, beni hayata bağlayan tek şey olan kız arkadaşımı da sürekli aramasından dolayı çok tersledim ve kırdım. Şimdi çok üzgün ve pişmanım. Ama bir yandan da bana anlayış göstermesini bekliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
Bir şeyi bekleme, sevdiklerine ve sevenlerine karşı tahammülsüz davrandığını farkettiğin anda durumun neden kaynaklandığını söyle ki altında farklı mânâ aramasınlar. Konuşmadan sıkıntını atamazsın, konuşmadıkça sıkıntıların altında kalır, boğulursun. Üzüntüyü de paylaşmalısın. Herşeyi daha kolay atlatabildiğini görürsün o zaman.
