Annemin ilk ölüm yıldönümünün yaklaşmasından olsa gerek, bu aralar okuluma gitmiyorum, arkadaşlarıma ters davranıyorum, ağabeyim ve babamla konuşmuyorum; hatta evden dışarı adım atmıyorum. Daha da önemlisi, beni hayata bağlayan tek şey olan kız arkadaşımı da sürekli aramasından dolayı çok tersledim ve kırdım. Şimdi çok üzgün ve pişmanım. Ama bir yandan da bana anlayış göstermesini bekliyorum. Sizce ne yapmalıyım?
kendini kötü hissetmeni anlıyorum yaşadığın şey hiç de kolay değil.ama hayatına devam etmek zorundasın.annenin yerini belki kimse doldurmayacak belki seni kimse onun kadar sevemeyecek ama seni seven insanların olması ne kadar güzel.bunun kıymetini bil.anneni unut demiyorum ama onu mutlu edicek şekilde yaşayabilirsin.ben gidenlerin bizi gördüğüne inanırım eğer annen seni görüyorsa çok üzülüyordur.okuluna git babanla ve abinlede konuş sevgilinide ara onu sevdiğini söyle.daha iyi hissedcksn kndini.
