hemingway_06: dar bir fark oluşması gerekir. Ki bu durumda yine hiçbir şeyin yine bir önemi kalmıyor. -Soru-nun da bir önemi kalmıyor. Kalmayacaktır çünkü ilk dönem o kadar zayıf kalacaksa iç güdüsel olarak yani tamamen pragmatist bir şekilde sonu iyi olanı isteriz. Neyse, bu soruyu felsefe bölümü öğrencileri tartışsınlar çünkü dallanıyor ve budaklanıyor.

keremege: Yorumunuzu polemik başlatarak da bitiribilirsiniz... Bence bu sorunun cevabı, kişinin yaşıyla bağlantılı. Herkes yaşını düşünürek cevap verdi bence. En azından ben öyle yaptım. Demek istediğim özetle; 40'ından sonra da hayat çok güzel olabilir...

hemingway_06: gerekirdi çünkü seçenekte bu yok ama oluyor. Demek ki şahane hayat ile sefil hayat olarak kafamın dışında gerçekleşen herşeyi kastetmiş oluyorum. Böyle olunca iş sizin de gösterdiğiniz kapıya çıkıyor; iş kafada biter. Aynen teyzenizin durumunda olduğu gibi. Ama tercih kafamızın içini de kapsıyorsa, bu geçmişi unutmamız anlamına geliyor. Bu durumda üzülmemiz gereken birşey kalmayacak. Ya da şöyle bir şey var; ilk dönem ile sonraki dönem arasında haz ve acı bakımından birbirlerini unutturacak ka

hemingway_06: Benim demek istediğim bir seçim ile alakalı. Mesela siz on beş yaşında olsaydınız ve bu başka seçeneği olmayan tercih karşınıza çıksa yine aynı cevabı mı verirdiniz? Bir de yorumum karakter sınırına takıldığından bitiremedim. Evet, böyle de bir paradoks oluşuyor. Yani şu; eğer geçmişi yad ederek hayatım yine şahane oluyorsa bu durumda varılmak istenen sonuç, sorunun seçeneklerinden çıkıyor. Yani işin içinde bir hile varmış gibi... Öncesi de şahane sonrası da şahane oluyor. Böyle olmaması

keremege: Yaş yetmiş iş bitmiş yani, bunu demek istemişler değil mi? Genelleme olmuş biraz. Bir örnek vereyim mesela; bir teyzem var yetmişbir yaşında. Düşünüyorum bazen, onun yaşına gelebilirsem hala bu kadar hayat dolu olabilir miyim diye? Hayatın her anından aldığı zevk başkadır, her anını dolu dolu yaşar. Yani demek istediğim, birazda insanın kendisiyle ilgili bu.